การจัดการศึกษาปฐมวัยในประเทศไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนถึงต้นรัชกาลที่
5 เป็นการจัดการศึกษาก่อนมีระบบโรงเรียน คือไม่มีโรงเรียน ไม่มีหลักสูตร
สถานที่เรียนหนังสือของเด็กที่เป็นลูกชาวบ้านทั่วไปคือวัด ในสมัยรัชกาลที่ 5
เริ่มมีโรงเรียนสำหรับเจ้านายเชื้อพระวงศ์และขยายการตั้งโรงเรียนสำหรับราษฎรในปี
พ.ศ. 2441 ได้มีโครงการศึกษาฉบับแรกขึ้น
ในยุคนี้จึงจัดว่าเป็นยุคการศึกษาแบบมีระบบโรงเรียน การศึกษาปฐมวัยในสมัยนี้จัดอยู่ในรูปของชั้นมูลศึกษา
ซึ่งส่วนใหญ่จัดในโรงเรียนประถมศึกษา
มุ่งสอนให้เด็กมีความรู้เพื่อเรียนต่อในชั้นประถมศึกษา
ในสมัยรัชกาลที่ 6
การจัดการศึกษาตามแบบของเฟรอเบลและมอนเตสซอรี่เริ่มเข้ามาสู่ประเทศไทยโดยโรงเรียนราษฎร์ที่มีชื่อเสียงเป็นผู้นำมาเผยแพร่
ในสมัยหลังเปลี่ยนแปลงการปกครอง (รัชกาลที่ 7) เป็นต้นมา
รัฐบาลเริ่มให้ความสำคัญในการจัดการศึกษาปฐมวัยเพิ่มมากขึ้นในปี พ.ศ. 2483
ได้ตั้งโรงเรียนอนุบาลลอออุทิศขึ้นเพื่อเป็นแบบอย่างในการจัดโรงเรียนอนุบาลและได้ขยายโรงเรียนอนุบาลสู่ภูมิภาคจนครบทุกจังหวัด
โดยมีการผลิตครูอนุบาลเพื่อสนับสนุนการขยายโรงเรียนการศึกษาปฐมวัยของไทยจึงเริ่มมุ่งเน้นที่การเตรียมความพร้อมเด็กมากกว่าการเรียนอ่านเขียนดังเช่นในอดีตที่ผ่านมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น